Twee maanden geleden ben ik bevallen van een zoontje. Het was een zware bevalling. En gelukkig was het kindje helemaal in orde. In het begin ging het ook goed. Toen we enkele weken verder waren begon het ventje urenlang te huilen. Een huilbaby werd er gezegd. Ze zeggen dat hoort er allemaal bij. Ik heb vaak met het consultatiebureau gebeld en zij zeiden telkens dat het wel goed zou komen en dat het vooral belangrijk was om niet te stressen. Ook werd geadviseerd om hulp van familie of vrienden te vragen. Maar nu huilt het kindje nog en het wordt niet minder. Het is om gek van te worden. Ik kan het gewoon niet meer alleen aan. Ik ben ook niet blij meer met hem. Ik schaam me ervoor om dit te zeggen. Iedereen om me heen zegt dat ik zo’n mooi kindje heb. Ik zie het niet meer. Ik hoor alleen het gehuil. Ook de kinderarts geeft aan dat het vanzelf goed gaat komen. Het consultatie bureau zegt dat ik zelf in de stress zit en dat overbreng op mijn kindje. Ze adviseren mij om eens met iemand te gaan praten. Ik kom er gewoon alleen niet meer uit. Ik wil graag een afspraak maken.