-
Twee jaar geleden is mijn vrouw overleden. Het was een heftig proces van rouw en verliesverwerking. Zij kreeg 5 jaar geleden baarmoederhals kanker. Er volgde een hele spannende tijd. Veel ziekenhuisbezoeken. Uiteindelijk was ze genezen verklaard. We waren allemaal opgelucht. De eerste jaren hadden we een leuk samenzijn. We dachten echt dat we een tweede kans kregen. We zijn anders gaan leven. Veel bewuster. Totdat ze twee jaar geleden plotseling erg moe werd. Ze ging steeds vroeger naar bed. Aanvankelijk dachten we dat het een griep was, maar de vermoeidheid ging niet weg. Haar eetlust nam af en ze werd mager. We zijn toen naar het ziekenhuis gegaan en uit de onderzoeken bleek dat ze longkanker had. Het ging toen allemaal erg snel. Ik zat juist in een nieuwe werkomgeving en moest verlof nemen. Het kwam op mijn werk allemaal niet uit en er was weinig begrip voor mijn situatie. De kinderen ( inmiddels 13 en 15 jaar) hadden het toen erg moeilijk. Na twee maanden van ziek zijn is mijn vrouw overleden. Ik stond er plots alleen voor met twee kinderen. Hoewel ik veel steun van buren, familie en vrienden heb gekregen zit ik toch met een heleboel dingen. Ik denk zelf dat ik het verlies nog niet goed verwerkt heb. Ik wil graag een afspraak maken om eens dingen voor mezelf op een rijtje te krijgen.
-
Achter het behang. We zijn 24 jaar getrouwd en hebben twee kinderen. Een zoon van 17 jaar en een dochter van 15 jaar. Het laatste jaar loopt het niet lekker. Er zijn voortdurend ruzies en discussies met de kinderen. Alles draait de hele dag om de kinderen. Die twee pubers beheersen ons hele leven. Ze ruimen niets op, laten letterlijk alles achter zich neervallen. Het huis is soms een puinhoop. De simpelste opdrachten voeren ze niet uit. Ik weet dat het ook wel bij de puberteit hoort, maar het loopt nu de laatste tijd echt de spuigaten uit. Aan mijn man heb ik weinig of geen steun. Hij vindt mij een zeur. Hij zegt dat ik te perfectionistisch ben. Ik heb de lat te hoog liggen voor de kinderen. De kinderen verliezen volgens hem hierdoor het respect voor mij. Hij zegt dit is nou het resultaat van je eigen opvoeding. Je bent veel te streng. Hij vindt dat we meer als volwassene met elkaar moeten praten en dat hij geen problemen met de kinderen heeft. Ik vind het niet leuk om te zeggen, maar ik zou ze soms zo achter het behang willen plakken. Ze halen het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik maak me grote zorgen hoe dit ooit nog goed moet komen. Ik sta er ook helemaal alleen voor. Graag zou ik met u hierover willen praten. Ik hoop dat u mij wat goede adviezen kunt geven. Mijn man wil niet meekomen.
-
Ons zoontje van 8 jaar komt de laatste tijd steeds stiller thuis. Ik vraag me af : moet ik me zorgen maken? Hij wil niet meer spelen met andere kinderen en trekt zich terug. Ik heb al met de school gesproken en gevraagd of dat hij misschien wordt gepest. Volgens de onderwijzeres is van pesten geen sprake. Ze weet dit zeker. Wat kan er met hem aan de hand zijn? Moet ik me zorgen maken? Wel is zijn opa een half jaar geleden plots overleden. Dit is voor de hele familie een heel verdrietige periode geweest. Vooral zijn oma had veel verdriet, en dat heeft ze nog steeds. Mijn zoontje had een goeie band met zijn opa. Moet hij het overlijden van zijn opa misschien nog verwerken? Is hij hier misschien nog niet overheen. Zou het daar mee te maken kunnen hebben? Ik maak me steeds meer zorgen om hem. Is gezins-therapie misschien een idee voor ons, want misschien heeft mijn man het overlijden van zijn vader ook nog niet verwerkt? Mijn partner zegt dat hij het wel verwerkt heeft, maar wil er niet over praten. Ik vind het erg moeilijk, want ik zie hem en ons zoontje veel verdriet hebben. Moet ik me zorgen maken? Graag wil ik hier met u over praten.