-
Mijn partner en ik zijn nu 20 jaar samen en we doen niks meer samen. We hebben een druk gezin met 3 kinderen (15-12-9 jaar). De oudste is flink aan het puberen. Alle aandacht gaat naar de kinderen en niet naar onze relatie. Mijn partner noemt mij eigenlijk ook niet meer bij mijn voornaam. Ik ben papa en dat vind ik absoluut niet leuk. We doen niks meer samen. Er is telkens wel weer een reden waarom leuke uitjes niet doorgaan. Zij verwijt mij ook telkens dat ik te veel werk. Ik verwijt haar dat ze niet haar best voor mij doet. Ze doet geen moeite om samen met mij leuke dingen te doen. Ik krijg soms het idee dat ze het allemaal wel best vindt en dat ik niet moet zeuren. Ik zou zo graag willen dat het weer als in de begin jaren van onze relatie was. Toen deden we wel leuke dingen en hadden we een mooie tijd samen. En nu is het volgende gebeurd: Ik heb gechat op internet en contact gekregen met iemand waar ik mijn verhaal aan kwijt kon. Het is echt bij een paar chatgesprekken gebleven. Het stelde niets voor. Per toeval is mijn partner er achter gekomen en daarom zoeken we nu hulp bij jou. We hebben na fikse ruzie besloten dat we wel met elkaar verder willen, zeker om de kinderen. Is relatietherapie wel geschikt in onze situatie? Is het mogelijk om zo snel mogelijk een afspraak te maken?
-
We groeien uit elkaar. Wij zijn 8 jaar samen en in het begin liep alles als vanzelf. Maar nu het laatste jaar lukken de meest eenvoudige dingen niet meer. We krijgen letterlijk over alles ruzie. We kregen laatst zelfs ruzie in de supermarkt over het merk aardbeienjam; huismerk of van een A-merk. Maar ook over grotere zaken zoals het vervangen van de auto, en waar gaan we op vakantie dit jaar. Het zijn allemaal moeizame gesprekken. Het begint eerst vriendelijk met overtuigen, maar slaat al gauw om in verwijten dat de ander altijd zijn zin doordrijft. Een gesprek kan soms wel een week door blijven gaan voordat we er over ophouden. Het is erg vermoeiend en vaak heeft het gesprek tot niets geleid en is de keuze nog niet gemaakt en laten we het maar zitten. Hierdoor doen we steeds minder leuke dingen samen, en sociale contacten worden nauwelijks meer onderhouden. Mensen vinden het ook niet meer leuk om bij ons te komen. Soms zitten ze midden in onze discussies. We lopen allebei op ons teentjes. Ook hebben we steeds minder seks. Het lijkt alsof we uit elkaar groeien en dat willen we niet, want we houden nog wel van elkaar. Hoe kunnen we hieruit komen?
-
Achter het behang. We zijn 24 jaar getrouwd en hebben twee kinderen. Een zoon van 17 jaar en een dochter van 15 jaar. Het laatste jaar loopt het niet lekker. Er zijn voortdurend ruzies en discussies met de kinderen. Alles draait de hele dag om de kinderen. Die twee pubers beheersen ons hele leven. Ze ruimen niets op, laten letterlijk alles achter zich neervallen. Het huis is soms een puinhoop. De simpelste opdrachten voeren ze niet uit. Ik weet dat het ook wel bij de puberteit hoort, maar het loopt nu de laatste tijd echt de spuigaten uit. Aan mijn man heb ik weinig of geen steun. Hij vindt mij een zeur. Hij zegt dat ik te perfectionistisch ben. Ik heb de lat te hoog liggen voor de kinderen. De kinderen verliezen volgens hem hierdoor het respect voor mij. Hij zegt dit is nou het resultaat van je eigen opvoeding. Je bent veel te streng. Hij vindt dat we meer als volwassene met elkaar moeten praten en dat hij geen problemen met de kinderen heeft. Ik vind het niet leuk om te zeggen, maar ik zou ze soms zo achter het behang willen plakken. Ze halen het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik maak me grote zorgen hoe dit ooit nog goed moet komen. Ik sta er ook helemaal alleen voor. Graag zou ik met u hierover willen praten. Ik hoop dat u mij wat goede adviezen kunt geven. Mijn man wil niet meekomen.