-
Mijn partner en ik hebben een dochtertje van twee. Mijn partner heeft een hechte band met haar moeder. Door allerlei omstandigheden die ze samen hebben mee gemaakt hechten ze heel erg aan elkaar. Haar vader is namelijk heel lang terminaal geweest. Hij had kanker en was weer genezen en toen de blijdschap er weer was kwam de kanker weer terug. Het was een heftige verdrietige periode. Mijn partner is toen veel bij haar ouders geweest. Ze heeft haar moeder behoorlijk geholpen. En daar ben ik ook blij mee. Na de begrafenis van mijn schoonvader is mijn schoonmoeder een poosje bij ons in huis gekomen. Ik was hiermee akkoord. Ze is nu weer terug naar haar eigen woning, maar komt toch dagelijks bij ons over de vloer. Omdat zij nu alleen is bemoeit zij zich veel met ons leven en de opvoeding van ons kind. Mijn partner is het wel een beetje met me eens, maar wil haar moeder niet kwetsen. Mijn schoonmoeder is gewoon te veel aanwezig. We hebben hier veel ruzies over. Ik ben moe van het proberen duidelijk te maken, dat mijn partner de band met haar moeder tot een gezond niveau terug moet brengen. Ik krijg het gevoel dat ze me voor gek proberen te verklaren. De ruzies worden steeds heftiger. We zijn het gelukkig eens dat we professionele hulp nodig hebben. Hoe komen wij hier nu uit? Help!
-
Achter het behang. We zijn 24 jaar getrouwd en hebben twee kinderen. Een zoon van 17 jaar en een dochter van 15 jaar. Het laatste jaar loopt het niet lekker. Er zijn voortdurend ruzies en discussies met de kinderen. Alles draait de hele dag om de kinderen. Die twee pubers beheersen ons hele leven. Ze ruimen niets op, laten letterlijk alles achter zich neervallen. Het huis is soms een puinhoop. De simpelste opdrachten voeren ze niet uit. Ik weet dat het ook wel bij de puberteit hoort, maar het loopt nu de laatste tijd echt de spuigaten uit. Aan mijn man heb ik weinig of geen steun. Hij vindt mij een zeur. Hij zegt dat ik te perfectionistisch ben. Ik heb de lat te hoog liggen voor de kinderen. De kinderen verliezen volgens hem hierdoor het respect voor mij. Hij zegt dit is nou het resultaat van je eigen opvoeding. Je bent veel te streng. Hij vindt dat we meer als volwassene met elkaar moeten praten en dat hij geen problemen met de kinderen heeft. Ik vind het niet leuk om te zeggen, maar ik zou ze soms zo achter het behang willen plakken. Ze halen het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik maak me grote zorgen hoe dit ooit nog goed moet komen. Ik sta er ook helemaal alleen voor. Graag zou ik met u hierover willen praten. Ik hoop dat u mij wat goede adviezen kunt geven. Mijn man wil niet meekomen.
-
De laatste jaren gaat het steeds minder goed met mij. Ik zit niet lekker in mijn vel. Ik heb in het verleden veel meegemaakt en dacht dat ik het allemaal wel een plekje had gegeven. Mijn moeder is tien jaar geleden op jonge leeftijd overleden. Ik was 17 jaar oud. Sindsdien is mijn leven er heel anders uit gaan zien. Ik moest al heel jong zelfstandig zijn en zorgen voor mijn jongere zusje van 13 jaar. Ik woon nu samen met mijn vriend en ook mijn relatie loopt niet zo lekker meer. We hebben vaak ruzies en irritaties. Mijn vriend vind me de laatste tijd erg somber en negatief. Ook op mijn werk heb ik het niet meer naar mijn zin. Ik heb zelfs ruzie gekregen met mijn zusje. Ik heb soms zulke sombere dagen en dan kom ik het liefst mijn bed niet uit. Ook merk ik dat ik de laatste tijd emotioneler word. Mijn omgeving roept al langer dat ik eens met iemand moet gaan praten, maar dat vind ik erg lastig. Ik praat niet graag over mijn gevoelens. Voor mijn omgeving is mijn gedrag natuurlijk ook niet leuk. Ik begrijp mezelf af en toe niet meer. Graag wil ik eens met een professioneel hulpverlener hierover praten. Ik hoop dat u mij kunt helpen.