-
Mijn partner en ik zijn nu 8 jaar samen. Mijn man heeft twee kinderen uit een vorig huwelijk. En wij hebben ondertussen zelf ook een zoontje van 4 jaar. De kinderen komen om de week een weekend naar ons toe. Die weekenden vallen mij steeds zwaarder. Zijn kinderen zijn 12 en 14 jaar. Zodra ze binnen komen voel ik de spanning en ergernis in mij opkomen. Ze rennen direct naar hun vader en begroeten mij nauwelijks. Mijn man is erg gek op zijn kinderen en lijdt naar mijn idee aan een zwaar schuldgevoel. Hierdoor vindt hij alles maar goed. In die weekenden cijferen ik en mijn zoontje ons weg. Mijn man heeft alleen maar oog voor zijn kinderen. En zodra zij weg zijn, heeft hij weer de aandacht voor mij en ons zoontje. Ik heb gemerkt dat ik steeds korter af wordt. Zijn zoon van 14 jaar zei een keer: wat een boze stiefmoeder ben jij. Dit raakte me enorm, ben ik een boze stiefmoeder of een leuke stiefmoeder? En tegelijk dacht ik: het is ook waar! Ik ben geen leuke stiefmoeder. Ik vind het ook niet leuk hoe het nu bij ons gaat. Praten met mijn partner lukt niet. Hij vindt dat ik het overdrijf. Ik ben teneinde raad. Het gaat echt tussen ons in staan. En ik wil gewoon een leuke stiefmoeder zijn en het gezellig hebben. Kunt u mij advies geven? Graag wil ik eens met u praten.
-
We groeien uit elkaar. Wij zijn 8 jaar samen en in het begin liep alles als vanzelf. Maar nu het laatste jaar lukken de meest eenvoudige dingen niet meer. We krijgen letterlijk over alles ruzie. We kregen laatst zelfs ruzie in de supermarkt over het merk aardbeienjam; huismerk of van een A-merk. Maar ook over grotere zaken zoals het vervangen van de auto, en waar gaan we op vakantie dit jaar. Het zijn allemaal moeizame gesprekken. Het begint eerst vriendelijk met overtuigen, maar slaat al gauw om in verwijten dat de ander altijd zijn zin doordrijft. Een gesprek kan soms wel een week door blijven gaan voordat we er over ophouden. Het is erg vermoeiend en vaak heeft het gesprek tot niets geleid en is de keuze nog niet gemaakt en laten we het maar zitten. Hierdoor doen we steeds minder leuke dingen samen, en sociale contacten worden nauwelijks meer onderhouden. Mensen vinden het ook niet meer leuk om bij ons te komen. Soms zitten ze midden in onze discussies. We lopen allebei op ons teentjes. Ook hebben we steeds minder seks. Het lijkt alsof we uit elkaar groeien en dat willen we niet, want we houden nog wel van elkaar. Hoe kunnen we hieruit komen?
-
Sinds een maand of drie zit ik ziek thuis met een burn-out. De arbodienst heeft mij geadviseerd om hulp te zoeken. Ik ben al een paar keer bij een psycholoog geweest en heb wat adviezen gekregen, maar ik ben er niet verder meegekomen. Ik wil er vooral zelf uitkomen en dat is ook een van mijn valkuilen. Ik ben een behoorlijke perfectionist en daar heeft het natuurlijk ook mee te maken. Ook heb ik moeite met nee zeggen. Ik geef niet tijdig mijn grens aan. Hulp kan ik moeilijk aanvaarden. We hebben binnen onze organisatie ook te maken gekregen met een reorganisatie. Ik heb hier veel werk voor verzet. Ik zie nu achteraf wel waar het mis is gegaan. Ondertussen heb ik naast vermoeidheid ook andere klachten gekregen. Ik heb last van angst en paniek aanvallen en die hebben een grote impact op mijn partner en kinderen. Op zulke momenten weet ik gewoon even niet meer wat me overkomt. De huisarts heeft me wat antidepressiva voorgeschreven, maar daar wil ik niet mee doorgaan. De huisarts heeft mij ook uitgelegd dat ik wel weer psychologische hulp moet gaan zoeken. Ik heb gelezen dat u maatwerk levert en dat sprak mij wel aan. Graag zou ik met uw hulp eens willen kijken naar wat er nou misgaat. Ik wil graag een afspraak maken.