-
Mijn partner en ik zijn nu 8 jaar samen. Mijn man heeft twee kinderen uit een vorig huwelijk. En wij hebben ondertussen zelf ook een zoontje van 4 jaar. De kinderen komen om de week een weekend naar ons toe. Die weekenden vallen mij steeds zwaarder. Zijn kinderen zijn 12 en 14 jaar. Zodra ze binnen komen voel ik de spanning en ergernis in mij opkomen. Ze rennen direct naar hun vader en begroeten mij nauwelijks. Mijn man is erg gek op zijn kinderen en lijdt naar mijn idee aan een zwaar schuldgevoel. Hierdoor vindt hij alles maar goed. In die weekenden cijferen ik en mijn zoontje ons weg. Mijn man heeft alleen maar oog voor zijn kinderen. En zodra zij weg zijn, heeft hij weer de aandacht voor mij en ons zoontje. Ik heb gemerkt dat ik steeds korter af wordt. Zijn zoon van 14 jaar zei een keer: wat een boze stiefmoeder ben jij. Dit raakte me enorm, ben ik een boze stiefmoeder of een leuke stiefmoeder? En tegelijk dacht ik: het is ook waar! Ik ben geen leuke stiefmoeder. Ik vind het ook niet leuk hoe het nu bij ons gaat. Praten met mijn partner lukt niet. Hij vindt dat ik het overdrijf. Ik ben teneinde raad. Het gaat echt tussen ons in staan. En ik wil gewoon een leuke stiefmoeder zijn en het gezellig hebben. Kunt u mij advies geven? Graag wil ik eens met u praten.
-
Ik voel mij al jarenlang regelmatig depressief. Vooral in de donkere wintermaanden heb ik er last van. Als er in die periode dingen in mijn leven gebeuren voel ik me snel diep wegzakken. Het blijft dan niet bij een dipje. Ik heb in zo’n periode moeite om de dagelijkse dingen te doen. Ik ervaar dan geen plezier meer in mijn werk. In leuke dingen doen heb ik al helemaal geen zin. Voor mijn partner is dit ook niet leuk. We krijgen er ook ruzies over. Zij doet haar best en wil wel leuke dingen doen. Ze begrijpt dat ik depressief ben, maar het blijft niet leuk voor haar. Ook mijn ouders maken zich ernstige zorgen over mij als ik weer depressief ben. De huisarts heeft mij al eens een keer medicijnen voor geschreven, maar die helpen niet echt en daar ben ik mee gestopt. Ik heb veel dingen in het verleden meegemaakt. Misschien heb ik dingen nog niet goed verwerkt. En spelen die dingen wel meer in de winter. Ik weet het allemaal niet. Ik heb al eens therapie gehad en dat hielp wel een beetje maar ik denk dat ik te snel ben gestopt. Ik wil nu eindelijk wel eens leren: hoe om te gaan met die depressieve gevoelens? Ik wil graag een afspraak maken.
-
Ik vind het moeilijk om aan u uit te leggen want ik ben niet zo’n prater. Wij zijn nu 11 jaar samen en hebben twee kinderen, maar het voelt zo koud en stil. Mijn partner heeft een drukke baan en is ook niet zo’n prater. Hij praat niet graag over zijn gevoelens. Hij komt uit een gezin waar niet veel gecommuniceerd werd. In mijn familie wordt er ook niet veel gepraat over gevoelens, maar het voelde altijd wel warm aan. We zijn het dus beide niet gewend. In de begin jaren konden we nog wel af en toe wat gevoelens delen. En hoefde dat praten voor mij ook niet zo nodig. Echter nu we kinderen hebben vind ik het belangrijk dat we wel vaker met elkaar praten. Er hangt in huis vaak een enorme stilte. Soms voelt het alsof ik geen jas aan heb, zo koud doet het aan. We liggen samen in bed en raken elkaar niet aan. Die spanning is het moeilijkste. Ik ben vaak blij als hij de deur uit gaat, want dan zakt de spanning wat weg. Hij zal dat natuurlijk ook wel zo ervaren. Wij willen graag bij u in relatietherapie komen om te leren communiceren over onze gevoelens. We willen graag een afspraak met u maken.