-
Mijn partner en ik hebben een dochtertje van twee. Mijn partner heeft een hechte band met haar moeder. Door allerlei omstandigheden die ze samen hebben mee gemaakt hechten ze heel erg aan elkaar. Haar vader is namelijk heel lang terminaal geweest. Hij had kanker en was weer genezen en toen de blijdschap er weer was kwam de kanker weer terug. Het was een heftige verdrietige periode. Mijn partner is toen veel bij haar ouders geweest. Ze heeft haar moeder behoorlijk geholpen. En daar ben ik ook blij mee. Na de begrafenis van mijn schoonvader is mijn schoonmoeder een poosje bij ons in huis gekomen. Ik was hiermee akkoord. Ze is nu weer terug naar haar eigen woning, maar komt toch dagelijks bij ons over de vloer. Omdat zij nu alleen is bemoeit zij zich veel met ons leven en de opvoeding van ons kind. Mijn partner is het wel een beetje met me eens, maar wil haar moeder niet kwetsen. Mijn schoonmoeder is gewoon te veel aanwezig. We hebben hier veel ruzies over. Ik ben moe van het proberen duidelijk te maken, dat mijn partner de band met haar moeder tot een gezond niveau terug moet brengen. Ik krijg het gevoel dat ze me voor gek proberen te verklaren. De ruzies worden steeds heftiger. We zijn het gelukkig eens dat we professionele hulp nodig hebben. Hoe komen wij hier nu uit? Help!
-
Mijn partner en ik zijn nu 8 jaar samen. Mijn man heeft twee kinderen uit een vorig huwelijk. En wij hebben ondertussen zelf ook een zoontje van 4 jaar. De kinderen komen om de week een weekend naar ons toe. Die weekenden vallen mij steeds zwaarder. Zijn kinderen zijn 12 en 14 jaar. Zodra ze binnen komen voel ik de spanning en ergernis in mij opkomen. Ze rennen direct naar hun vader en begroeten mij nauwelijks. Mijn man is erg gek op zijn kinderen en lijdt naar mijn idee aan een zwaar schuldgevoel. Hierdoor vindt hij alles maar goed. In die weekenden cijferen ik en mijn zoontje ons weg. Mijn man heeft alleen maar oog voor zijn kinderen. En zodra zij weg zijn, heeft hij weer de aandacht voor mij en ons zoontje. Ik heb gemerkt dat ik steeds korter af wordt. Zijn zoon van 14 jaar zei een keer: wat een boze stiefmoeder ben jij. Dit raakte me enorm, ben ik een boze stiefmoeder of een leuke stiefmoeder? En tegelijk dacht ik: het is ook waar! Ik ben geen leuke stiefmoeder. Ik vind het ook niet leuk hoe het nu bij ons gaat. Praten met mijn partner lukt niet. Hij vindt dat ik het overdrijf. Ik ben teneinde raad. Het gaat echt tussen ons in staan. En ik wil gewoon een leuke stiefmoeder zijn en het gezellig hebben. Kunt u mij advies geven? Graag wil ik eens met u praten.
-
We groeien uit elkaar. Wij zijn 8 jaar samen en in het begin liep alles als vanzelf. Maar nu het laatste jaar lukken de meest eenvoudige dingen niet meer. We krijgen letterlijk over alles ruzie. We kregen laatst zelfs ruzie in de supermarkt over het merk aardbeienjam; huismerk of van een A-merk. Maar ook over grotere zaken zoals het vervangen van de auto, en waar gaan we op vakantie dit jaar. Het zijn allemaal moeizame gesprekken. Het begint eerst vriendelijk met overtuigen, maar slaat al gauw om in verwijten dat de ander altijd zijn zin doordrijft. Een gesprek kan soms wel een week door blijven gaan voordat we er over ophouden. Het is erg vermoeiend en vaak heeft het gesprek tot niets geleid en is de keuze nog niet gemaakt en laten we het maar zitten. Hierdoor doen we steeds minder leuke dingen samen, en sociale contacten worden nauwelijks meer onderhouden. Mensen vinden het ook niet meer leuk om bij ons te komen. Soms zitten ze midden in onze discussies. We lopen allebei op ons teentjes. Ook hebben we steeds minder seks. Het lijkt alsof we uit elkaar groeien en dat willen we niet, want we houden nog wel van elkaar. Hoe kunnen we hieruit komen?