-
Twee maanden geleden ben ik bevallen van een zoontje. Het was een zware bevalling. En gelukkig was het kindje helemaal in orde. In het begin ging het ook goed. Toen we enkele weken verder waren begon het ventje urenlang te huilen. Een huilbaby werd er gezegd. Ze zeggen dat hoort er allemaal bij. Ik heb vaak met het consultatiebureau gebeld en zij zeiden telkens dat het wel goed zou komen en dat het vooral belangrijk was om niet te stressen. Ook werd geadviseerd om hulp van familie of vrienden te vragen. Maar nu huilt het kindje nog en het wordt niet minder. Het is om gek van te worden. Ik kan het gewoon niet meer alleen aan. Ik ben ook niet blij meer met hem. Ik schaam me ervoor om dit te zeggen. Iedereen om me heen zegt dat ik zo’n mooi kindje heb. Ik zie het niet meer. Ik hoor alleen het gehuil. Ook de kinderarts geeft aan dat het vanzelf goed gaat komen. Het consultatie bureau zegt dat ik zelf in de stress zit en dat overbreng op mijn kindje. Ze adviseren mij om eens met iemand te gaan praten. Ik kom er gewoon alleen niet meer uit. Ik wil graag een afspraak maken.
-
Het loopt niet lekker meer. Ik heb me de afgelopen jaren steeds meer last van uitbarstingen. Ook begin ik soms spontaan te huilen. Ik ben de controle kwijt, en ik weet wel waar het door komt. Ik ben namelijk mijn hele leven al anderen aan het pleasen en dat ben ik letterlijk zat. Ik wil me niet meer wegcijferen. Mijn eigen gedrag maakt me erg boos en verdrietig. En dit uit ik nu ook naar anderen, maar mensen worden nu boos op mij. Ik wil voor mezelf opkomen en dat lukt dus niet op deze manier. Ik ben een type mens die altijd klaar staat voor een ander. Als collega’s aan mij vragen of ik even kan helpen dan zeg ik geen nee. Met mijn eigen werk kom ik dan vaak in tijdnood, en ben ik ’s avonds nog werk aan het inhalen. Ik hou dit niet langer vol. Ook in mijn prive leven sta ik altijd klaar voor anderen. Ik merk dat ik er weinig of niets voor terug krijg. Ik voel me vaak onbegrepen en niet gezien. Anderen hebben het niet door waar ik allemaal rekening mee hou. Ik cijfer mezelf compleet weg en als ik dat zeg wordt er niet naar geluisterd. Ligt het nou allemaal aan mij of … Graag wil ik een afspraak.
-
De laatste jaren zijn mijn vrouw en ik behoorlijk uit elkaar gegroeid. We doen steeds minder samen en seks hebben we bijna niet meer. Er is telkens wel weer een reden waarom we geen gezellig avondje samen kunnen hebben. De ene keer is ze moe, de andere keer is een van de kinderen ziek, of ze is nog te druk met het werk. Als ik haar aanraak draait ze weg. Ook heb geprobeerd om er met haar over te praten, en gevraagd of ze nog seksuele gevoelens heeft. Ze zegt dat ze alleen seks kan hebben als ze volledig ontspannen is. Maar in ons gezin is er altijd drukte en weinig momenten dat alle kinderen niet thuis zijn. Ik heb zelfs een keer een vrije dag genomen, maar toen gaf ze aan dat ze in haar hoofd te druk was met haar werk. Ik begin te twijfelen of ze wel seks met mij wil hebben. Kan het zijn dat ze op mij is uit gekeken? Ik word er moedeloos van. Als ik er weer over begin, zegt ze dat ik niet meer van haar hou en we dan beter met de relatie kunnen stoppen. Dat is echt niet zo. Het gaat mij niet alleen om de seks. Hoe kunnen we hieruit komen, want ik wil haar niet kwijt.