-
We groeien uit elkaar. Wij zijn 8 jaar samen en in het begin liep alles als vanzelf. Maar nu het laatste jaar lukken de meest eenvoudige dingen niet meer. We krijgen letterlijk over alles ruzie. We kregen laatst zelfs ruzie in de supermarkt over het merk aardbeienjam; huismerk of van een A-merk. Maar ook over grotere zaken zoals het vervangen van de auto, en waar gaan we op vakantie dit jaar. Het zijn allemaal moeizame gesprekken. Het begint eerst vriendelijk met overtuigen, maar slaat al gauw om in verwijten dat de ander altijd zijn zin doordrijft. Een gesprek kan soms wel een week door blijven gaan voordat we er over ophouden. Het is erg vermoeiend en vaak heeft het gesprek tot niets geleid en is de keuze nog niet gemaakt en laten we het maar zitten. Hierdoor doen we steeds minder leuke dingen samen, en sociale contacten worden nauwelijks meer onderhouden. Mensen vinden het ook niet meer leuk om bij ons te komen. Soms zitten ze midden in onze discussies. We lopen allebei op ons teentjes. Ook hebben we steeds minder seks. Het lijkt alsof we uit elkaar groeien en dat willen we niet, want we houden nog wel van elkaar. Hoe kunnen we hieruit komen?
-
Een half jaar geleden is onze relatie verbroken. Na 12 jaar verbrak mijn partner de relatie omdat hij verliefd was geworden op een ander. Zijn vrouwelijke collega. Ik had al langere tijd een klein vermoeden dat er iets aan de hand was. Ik zag dat hij haar erg leuk vond, maar ik vertrouwde mijn partner volkomen. Anderen maakten ook weleens een opmerking, dat mijn partner en zijn collega het goed met elkaar konden vinden, maar daar heb ik niets mee gedaan. Gewoon omdat ik mijn partner vertrouwde. Toen ik plots de mededeling van hem kreeg dat hij verlief was op haar ging ik letterlijk door de grond. Mijn wereldje stortte letterlijk in. Ik voelde me dom, verdrietig, boos en vooral machteloos. Ondanks alles hou ik namelijk toch nog van hem en wil ik aan onze relatie werken. Ik heb veel hulp van vriendinnen gekregen, maar ik kan het liefdesverdriet gewoon geen plekje geven. Ik heb nog zoveel pijn, liefdesverdriet en zoveel boosheid om het verbreken van de relatie. En hoe gek het misschien ook klinkt: ik mis hem, ergens hou ik nog van hem. Hoe kan ik hier vanaf komen? Ik ga er op deze manier helemaal aan stuk. Ik wil verder met mijn leven. Graag wil ik een afspraak maken voor een therapiesessie . Herkent u zich ook in deze hulpvraag bel gerust voor nadere informatie of het maken van een afspraak.
-
Twee maanden geleden ben ik bevallen van een zoontje. Het was een zware bevalling. En gelukkig was het kindje helemaal in orde. In het begin ging het ook goed. Toen we enkele weken verder waren begon het ventje urenlang te huilen. Een huilbaby werd er gezegd. Ze zeggen dat hoort er allemaal bij. Ik heb vaak met het consultatiebureau gebeld en zij zeiden telkens dat het wel goed zou komen en dat het vooral belangrijk was om niet te stressen. Ook werd geadviseerd om hulp van familie of vrienden te vragen. Maar nu huilt het kindje nog en het wordt niet minder. Het is om gek van te worden. Ik kan het gewoon niet meer alleen aan. Ik ben ook niet blij meer met hem. Ik schaam me ervoor om dit te zeggen. Iedereen om me heen zegt dat ik zo’n mooi kindje heb. Ik zie het niet meer. Ik hoor alleen het gehuil. Ook de kinderarts geeft aan dat het vanzelf goed gaat komen. Het consultatie bureau zegt dat ik zelf in de stress zit en dat overbreng op mijn kindje. Ze adviseren mij om eens met iemand te gaan praten. Ik kom er gewoon alleen niet meer uit. Ik wil graag een afspraak maken.